Następne doświadczenia....

     Po powrocie do domu  okazało się,że pieniądze ulatniają się w tempie przyspieszonym i właściwie nie wiadomo co robić dalej.
 Czekać na następny sezon? Właściwie już duchowo byłam przygotowana na taki obrót  sprawy. Telefon od dawnej znajomej ,która się gdzieś zatrzymała pod holenderską granicą i właśnie tam mieszkała . Jak chcesz to przyjedż na początek na dwa tygodnie ,jak będzie praca to ...
Właściwie nie miałam nic do stracenia. Pojechałam. Z ostatnimi 10-cioma markami na początek .Tyle mi się ostało.
Już samo przywitanie było koszmarne. Autobus stanął gdzieś nad Renem w Dusseldorfie.Była czwarta nad ranem, ni żywego ducha już nie mówiąc o budce telefonicznej.Zanim znalazłam tę budkę ,zanim się dodzwoniłam do tej znajomej ,zanim przyjechali po mnie  mineły chyba wieki. Byłam w pełnym stresie szczerze powiedziawszy.
Dziś mamy tanie latanie,busiki z adresu na adres  ale dwadzieścia lat temu nie było tak cacy.I jeszcze ciemną nocą wyląduj człowieku gdzieś nad Renem. Ja chyba mam jakąś przywarę -rzucam się w jakieś nie wiadomo co z zamkniętymi oczami...
No, ale  jak już powiedziałam a to i trzeba b powiedzieć  - nieprawdaż?
 Po trzech dniach  pobytu znajoma załatwiła mi pracę  w szklarni. Do tejże szklarni musiałam dojeżdżać siedem kilometrów pod górę na rowerze. Teraz to byłby pryszcz ale wtedy to ja na rowerze czułam się z lekka jak na bombie zegarowej ,już nie mówiąc o tym ,ze ja w ogóle nie mam orientacji  więc właściwie  przez pierwsze dwa dni to moim głównym zmartwieniem było czy trafię do pracy i czy trafie z pracy do domu...
Żle się wyraziłam - to nie było moim głównym zmartwieniem tylko jednym z wielu. Sadził ktoś może z czytelników lewkonie w szklarni? To są takie malutkie żdziebełka ,które trzeba wbić w ziemie  kucając - inaczej się nie dało.. Pod koniec dniówki kolana mi się trzęsły, łzy mi leciały z oczu ze zmęczenia  i chociaż nie wiem jak bym chciała szybko i sprawnie to nie mogłam.
 Śmiesznie - pracowałam w Polsce w szklarni  troszkę pomagając  i było fajnie ale to była prawie rodzina i nikt ode mnie nie wymagał wielkiego poświęcenia...A ta niemiecka szklarnia mi dała popalić i jakoś do dziś nie przepadam za lewkoniami nawet kwitnącymi i urośniętymi.Moja mordęga skończyła się dość szybko  szefowa  szybko zrezygnowała z moich usług. Po tygodniu pracy w tej szklarni byłam gotowa do nowych wyzwań..
Znalazłam ogłoszenie - potrzebowali do pracy w gastete. Poszłam i ... ku mojemu szczeremu zdziwieniu dostałam prace ,pokój . pensje stała . Jeszcze nie wiedziałam co mnie czeka i jaką szkolę życia przejdę. I tak się zaczął nowy rozdział  prac wykonywanych...Bo to nie były jabłuszka ani szklarnia.  ani nic co do tej pory robiłam.
Restauracje znałam do tej pory od strony klienta - nigdy od strony  kuchni..O tym jednak w następnym poście...