Rozprawka pseudo psychologiczna - Święta

                zaznaczam ,że piszę wyłącznie o moich własnych odczuciach, uczuciach i przeżyciach. Nie generalizuję , nie mam pretensji do wszystko wiedzącej osoby, nie upieram się ,że tak jak ja czuje wiele innych osób (ale być może znajdzie się parę co chociaż w części mają podobnie, bo świadomość ,że się jest jedynym co to pod prąd  znowuż tak bardzo budująca nie jest).

       Jak byłam dzieckiem nie znosiłam Świąt. Miałam trudności ze składaniem życzeń, przytulaniem się do ciotek itp, całowaniem w powietrze i głaskaniem  mnie po głowie  z jednoczesnym odsyłaniem mnie do stołu z mniejszymi dziećmi.

   Poza tym podobno byłam niejadek a zapach kiszonej  kapusty do dzisiaj mnie zresztą nie kręci..

   Poza tym Mama zwykle była tak zajęta , że w domu ateistycznym  w Wigilię obowiązywał do czasu wspólnej wieczerzy ścisły post. Ona nie miała głowy do codziennego rytmu jedzenia bo wszystko będzie wieczorem.

  No i wieczorem u mnie następowała katastrofa.

Najpierw Łamanie się opłatkiem -  podniosłość tej atmosfery , te życzliwe życzenia przyprawiały mnie o gęsią skórkę. No bo co to za życzenia - żebyś się dobrze uczyła...np...

   Potem następowała zupa grzybowa którą lubię do dzisiaj ale na głodny żołądeczek zapełniany szybko owocowało nie zjedzeniem drugiego dania, tym bardziej ,że tam była znienawidzona kapusta z grochem albo z grzybami ,w której tylko grzyby lubiłam no i na dobitkę kompot z suszonych śliwek ,który mi nigdy nie smakował. Niejadek byłam i to wybredny - co innego chleb z masłem i dżemem ::)) bo to mi przechodziło przez  gardło bez problemów chyba do 14-tego roku życia.
    Przysięgam ,że nie pamiętam z dzieciństwa czy były prezenty pod choinką czy nie. Naprawdę ni pamiętam - te były jak już byłam dorosła i miałam swoje dziecię...
   A potem następowały dwa dni dla mnie takie totalne lenistwo i te dwa dni mogłam czytać do woli bo nikt na mnie na szczęście nie zwracał uwagi chyba ,że trzeba było pójść z wizytą ,czy pojechać. Chyba, że byli goście i trauma świąteczna powracała...

 Myślę teraz, że mój dom rodzinny był zimny chociaż wszyscy się kochali ale nikt nie potrafił swych uczuć okazywać ...Pozą tym - rodzice prawdopodobnie mieli swoje problemy i te ukryte przed dziećmi problemy dawały się podwójnie wyczuć właśnie  w okresie świątecznym...

   Nie - święta to nie było to na co Renatka ( bo tak mnie nazywano w rodzinie) czekała cały rok.

W dorosłym życiu było różnie. Starałam się dla córki mieć tę choinkę i gwiazdkę, i zwyczajnie bez nerwów i stresu przeżyć te święta. Bo zawsze był ten stres - bo wszystkie pucowały okna ,szkła kryształy i co się dało , zdobywało się dobroci świąteczne w ten czy inny sposób i szykowało się prezencik dla córci i dla rodziny - bo ja ,jako osoba samotna z dzieckiem bywałam u siostry ( bo ta miała wtedy najlepsze warunki mieszkaniowe) rodzina się zjeżdżała i było sympatycznie. Ja co prawda nie uczestniczyłam w większości przygotowań ale za to drobiazgi dla rodziny pod choinkę.... No i byłam dostawczynią trudno zdobywczych produktów. Było dobrze bo jakoś czułam się u siostry ok. Bez przesady ale miło.

  Wyjechałam i na szczęśćcie trafiłam do Holandii - gdzie nie byłam zobowiązana do podtrzymywania żadnej tradycji i jakby na kolację wigilijną była chińszczyzna to i tak by nikt nie miał do mnie pretensji.

 Za to zaczęła mnie denerwować komercja - miasta i wystawy przystrojone świąteczne ,liczne Mikołaje i wszechobecne dinigilaje doprowadzają mnie do  szału.
   Tu nie znają opłatka, tu nie ma histerii gospodyń domowych na przeróżne tematy świąteczne. Pewnie  w domach holenderskich jest tradycja ichnia świąteczna nie przez wszystkich przestrzegana i zupełnie inna niż u nas .

  W tej chwili nic nie muszę na szczęście. Radio i tv mogę wyłączyć,mogę świętować i nie muszę...

  Jeśli ma przyjechać moje dziecię czy siostry dzieci, to się staramy zrobić święta chociaż troszeczkę po polskiemu...

 Od kiedy jestem na obczyźnie - owszem ,gdy spędzałam święta z  Holendrami  odpuszczałam sobie takie coś jak opłatek  itp katusze wigilijne - miałam inne - czy ten królik będzie smakował itp, itd...

   Teraz nic nie muszę i całe szczęście. Oglądam w tv głupie filmy świąteczne bez jakiś wyższych uczuć ,rożne romanse i komedie ,czytam co mam pod ręka i jestem cała szczęśliwa ,że jak dla mnie - święta mijają obok a ja mam święty spokój. Owszem - mam swoje wzruszenia . wigilię spędziłam z siostrą przed telewizorem gdzie dawał koncert  z Londynu  Andree Rieu ,którego to jestem fanką i obie miałyśmy ucztę duchową pełną wzruszeń...Natury jednak nie świątecznej...Po prostu jak zwykle u Andree - świetny koncert pełen  muzyki, dowcipu i radości . i wzruszeń..

   Dlaczego o tym piszę. Fb, i na blogach panuje świąteczny nastrój, wszyscy wszystkim składają życzenia co samo w sobie nie jest złe przecież a nawet miłe .   Jakby to powiedzieć - przesyt nie jest dobrą sprawą..
  Osoby bardziej wrażliwe, czy cierpiące na samotność ,czują się chyba bardzo niekomfortowo. Ja nie ale ta podniosła atmosfera świąteczna, ta powszechna życzliwość na dwa dni , te wszystkie akcje dla samotnych ,dla biednych jednorazowe akcje  są lekko dla mnie nie do przyjęcia. Bezdomny potrzebuje kąta nie raz w roku ale stałego miejsca...biedny potrzebuje wsparcia nie jednorazową paczką ale potrzebuje wędki  bo Rybę sam złapie.
 
 Pod tym względem święta są dla mnie pełne hipokryzji i moich złych emocji. W moim odczuciu - czym więcej błyskotek, czym większa choinka , czym pełniejszy stół tym zimniejsze serce.

  Podobno święta te mają wymiar religijny ( nigdy w życiu nie byłam na Pasterce). nie wiem  -z obserwacji moich mi wynika ,że w tym całym galimatiasie świątecznym  o Bogu nikt nie pamięta. Nawet księża...

  Ja nie muszę świetować - dla mnie to tradycja ale skoro jest jak jest - często święta spędzam sama - chciałoby się tak troszkę umiaru.

  W tym roku miałam bardzo dobre święta , ten wigilijny koncert , oglądałam co chciałam i czytałam co chciałam . Spotkał mnie też zawód  - bo córka nie przyjechała . I ją rozumiem - na jej miejscu też bym się nie ruszyła - kot jest bardzo chory i nie może go zostawić w obcych rękach...

   Było też wesoło bo  siostrunia miałą aż dwie Wigilię . I to też było fajne - dla niej bezcenne.

Kiedyś kombinowałam ,żeby gdzieś wyjechać na okres świąteczny. Jednak - hmm na widok Mikołajów i gwiazdek latających pod palmami chyba pękłabym ze śmiechu.. Komercja mnie dobija...

   Chyba kiedyś się wybiorę wygrzać gdzieś kosteczki . Jak najdalej od świat, karpia ( no karp mi nie przeszkadza bo akurat lubię) ale nie musze go jeść wyłącznie 24 grudnia. Inne daty też są do przyjęcia...

    Może jakby tak mniej pompy a więej faktycznej zadumy obojętnie co jest na stole to byłoby milej??? Nie wiem - nie mam zdania bo jednak tradycja też ma swoje znaczenie choćby dla rodziny.

Jak nasze dzieci zjeżdżają obojętnie z którego akurat zakątka  świata to  pytają się o tego nieszczęśnego karpia itp . Też nasiąknęły tym  czymś co się nazywa Magią Świąt? Albo jadą do mamy ,która  akurat w tym czasie kojarzy się z tymi smakami.??