Moja lista blogów

czwartek, stycznia 21, 2016

Historia pewnej kopystki

 Kopystką była w mojej rodzinie zwana drewniana łyżka do mieszania wszystkiego. Mama wyprowadzając się zostawiła mi swoją kopystkę. Była ta kopystka stara,poprzypalana gdzie niegdzie ale niezwykle poręczna. Taka ,która zawsze pasowała do ręki ,taka kochana zawsze w pogotowiu. Towarzyszyła mi ona we wszystkich moich poczynaniach w kuchni i we wszystkich przeprowadzkach. Był tym moim ulubionym , kochanym narzędziem kuchennym. I chociaż posiadałam już inne , podobno lepsze a przynajmniej ładniejsze optycznie to ta kopystka była mi niezbędna do życia, właśnie ta ,a nie inna.
    Do czasu. W pewnym momencie kłócąc się z tym, co to podobno był prosty w obsłudze jak obsługa cepa - ten tam ze spacerów po brzegu tej samej rzeki - i chyba to pierwsze starcie było-  rzuciłam kopystką!! Kopystka połamała się w drabiazgi. Nie wspomnę, że mina adwersarza w dyskusji była siedem na cztery,nie powiem ,że dziś nie wiem o co chodziło w tej niegdyś dyskusji. Nie przyznam się też ,że w momencie ,gdy zobaczyłam szczątki kopystki mojeje ukochanej do damy mi było daleko...
 Do dzisiaj mi brakuje tej kopystki, do dzisiaj za nią płaczę i już od tamtej pory bardzo uważam czym rzucam...

15 komentarzy:

  1. Klik dobry:)
    Ja jeszcze mam kopystkę bo babci, tylko wyniosłam ją do piwnicy, bo ze względów higienicznych nie nadaje się już do kuchni.

    OdpowiedzUsuń
  2. Ale prawda jak człowiek może się przywiązać do takich "pomocników"

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oczywiście! Właśnie z powodu przywiązania, nie wyrzuciłam całkiem. A w piwnicy kopystka się przydaje do różnych innych celów.

      Usuń
  3. Czyżbyś pochodziła z Wielkopolski? Myślałem, że tylko u nas mówi się "kopystka".

    OdpowiedzUsuń
  4. Nie - moja mama pochodziła z Sosnowca, tato z okolic Częstochowy. Ja wychowałam się na Górnym Śłąsku. W domu mówiło się kopystka i tak mi zostało..

    OdpowiedzUsuń
  5. Szkoda kopystki. Znam to słowo chociaż u mnie nazewnictwo różnych przedmiotów kuchennych raczej kresowe było. Miałam i mam na przykład "kołotużkę" vel "kołotuszkę" nawet nie wiem która pisownia jest prawidłowa. To też drewniane jest. na trzonku osadzona końcówka w kształcie gwiazdki. Używam tego do tłuczenia ziemniaków.
    Każdy ma chyba jakiś przyrząd który jest "wieczny" i niezbędny jak własna ręka.

    OdpowiedzUsuń
  6. COs podobnego do Twojej kołotużki,za to bez nazwy Mama używala do robienia ciasta naleśnikowego. Tak tym obracała zgrabnie . Zawsze jej akuratne ciasto wyszło. Ja miałąm zawsze problem bo ..chyba narządka odpowiedniego nie miałam:))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Moja mama też tym mieszała ciasto naleśnikowe!
      Ja też, do momentu zakupu miksera ręcznego:)))

      Usuń
    2. Dawno, dawno temu - takie kręcone do mieszania - nazywano wibratorem.

      Usuń
    3. No ..alEllu ciekawe..pierwsze słyszę..ciekawa nazwa hmm. zaczęła mi wyobrażnie jakoś dziwnie pracować...

      Usuń
  7. Bezpieczniej samym mięsem rzucać w takich chwilach!!!!!
    I ja mam kopystkę po mamie i tez najlepsza do ręki.

    OdpowiedzUsuń
  8. Mięsem to ja zaczęłam rzucać jak mi się ta kopystka połamała!!! Czy Ty wiesz, że ja nie pamiętam o co i dlaczego ta kłótnia była ale doskonale pamiętam tę wściekłośc i żal - cala gama uczuć różnych z pwoodu tej krzywdy ,którą sama sobie zrobiłam

    OdpowiedzUsuń
  9. U nas - świętokrzyskie - mówi się kopyść, albo po prostu drewnianą łyżka.
    Tak się zastanawiam co mogłaś wybrać do onego rzucania. Kojarzy mi się to z rzucaniem mięsem, które i tak pewnie towarzyszyło kopystce. A jak mięso, to i tasak, albo młotek (dezintegrator)mógł się nawinąć. Może zatem lepiej już odżałować tamtą kopystkę

    OdpowiedzUsuń
  10. RZucanie mięsem nastąpiło już po rzuceniu kopystki - bo ja z natury raczej hmm. nie rzucam niczym.Muszę się bardzo zdenerwować - od czasu kopystki raczej unikam rzucaniem czymkolwiek na wszelki wypadek:))

    OdpowiedzUsuń
  11. Dla mnie takim nieodżałowanym przedmiotem kuchennym był nóż. Nie odziedziczyłam go po matce tylko kupiłam sama na pierwsze samodzielne mieszkanie. Bardzo mi pasował do ręki, a kroiłam nim i smarowałam pieczywo. Pomimo, że przez lata wiele miałam noży, to żaden już w ręku się tak nie układał. Kołotuszkę(zapomniałam nazwy, której używała moja matka)brała ona w dwie ręce trzonek, dolną część zanurzała w cieście, sosie, barszczu i wykonując ruch jakby pocierała dłońmi jedna o drugą, rozbijała wszelkie grudki. Rzeczywiście spełniało to rolę mieszadła w późniejszych mikserach.

    OdpowiedzUsuń